[Twelve Forces] - Rozdział VIII "Chodź, zaryzykujmy razem"

{POV – Xiumin}

- Powiedziałem baczność! - wydarł się białooki, a ja tylko wykonałem rozkaz, tak jak i reszta hali.

    Wszyscy w milczeniu obserwowali pustym wzrokiem... tak właściwie to co? Mógłbym rzec, że nicość, coś w rodzaju czarnej dziury. Każdy bez jakiejkolwiek krzty czystej duszy. Byli po prostu zwykłymi maszynami do zabijania, a za ich sznurki pociągał nikt inny, jak Kim Jaesok. Przygryzłem wargi, gdy usłyszałem charakterystyczny stukot ciężkich butów. Jak mogłem się tego spodziewać, dana sylwetka przystanęła tuż przede mną, więc podniosłem powoli głowę.

- Drogie wilki! - wydarł się, lecz wciąż wpatrując we mnie. - Mam zaszczyt poinformować was, że nasz drogi Minseok oficjalnie zostanie nowym generałem, tuż przy mym boku.

    W odpowiedzi dało się usłyszeć donośne oklaski, roznoszące się po całym pomieszczeniu. Byłem zszokowany, ale wolałem tego nie pokazywać na zewnątrz. Nie sądziłem, że wpadnie na taki plan, bez jakiegokolwiek uprzedzenia mnie co do zamiaru. Najchętniej uciekłbym z kompletną dezaprobatą, lecz w tym właśnie rzecz. Nie miałem jak.

- Czy to nie oznacza, że musi przejść test? - odezwał się któryś z podwładnych.

    Starszy uśmiechnął się i pokiwał radośnie głową. O co im cho...

- Dokładnie. Już dziś postara się o wasze uznanie. Na znak, że zostanie godnym reprezentantem szkoły Dwunastu Łowców! - odwrócił się z wciąż doskonałym humorem, łapiąc za me ramię. - Zabije któregoś z uczniów Grupy Specjalnej z naszej znienawidzonej szkoły Dwunastu Przymierzy! Przyniesie również jego głowę.

    W tej chwili Śnieżni zaczęli wydzierać się i gwizdać, ukazując jak bardzo podoba im się pomysł. Ja oczywiście zacząłem nerwowo się trząść i panicznie wpatrywać w brata. Pewnie zauważył błysk gniewu, który roznosił się po całych mych oczach. Jak mogłem się spodziewać, nic go to nie ruszyło, a wręcz jeszcze bardziej rozszerzył usta.

~~~

- Panie Minseok! - chłopak wpadł na mnie, zdyszany ciągłym biegiem. Spojrzałem na niego pytająco i starałem się zmusić siebie, by nie wpaść w panikę. Byłem masakrycznie nieogarnięty i zszokowany. Musiałem złapać dłonią drugiej, by nie było widać jak bardzo wyglądam w tej chwili na chodzącą galaretę.

- Nie mów do mnie tak. Wystarczy samo Minseok. - zmusiłem się do delikatnego uśmiechu.

- Rozumiem! - nerwowo odpowiedział, szybko się kłaniając. - Jestem tylko biednym świeżakiem, ale chciałbym...

- Jak masz na imię? To chyba póki co najbardziej istotne. - przerwałem. - Tak dziwnie z kimś rozmawiać i nawet nie wiedzieć jak się zwie.

- Ah, przepraszam! - i ponownie zaczął składać pokłony, więc wydusiłem z siebie cichy śmiech. - Jestem Taeyong.

    Wyciągnąłem w jego stronę rękę, a ten niepewnie odpowiedział na czyn. Gdy posłałem mu dość sympatyczny uśmiech, ten najwidoczniej od razu się speszył, bo odwrócił wzrok, lekko się czerwieniąc.

- Zawsze pana... to znaczy, zawszę cię podziwiałem. Wiem, że jeszcze parę lat temu pomagałeś wielkiemu Jaesok'owi w sprawach szkolnych i w ogóle...

- Zgadza się. Mimo, że miałem przerwę od tego wszystkiego, to znów powróciło. - spuściłem głowę, smutniejąc. - Niby miałem być tylko zwyczajnym szpiegiem, ale naprawdę pokochałem tamto miejsce... i tamtych wilków. - niższy wpatrywał się zafascynowany i zdziwiony moim stwierdzeniem, więc natychmiastowo odchrząknąłem. - Ale korytarz to nie dobre miejsce do takich rozmów. Chodźmy do mojego dawnego gabinetu. - i pociągnąłem go w danym kierunku.

    W ciszy przyglądałem się drewnianym drzwiom, które niegdyś bardzo dobrze były mi znane. Zapewne cały pokój będzie zarośnięty kompletnym kurzem. Westchnąłem, popychając je i modląc się, by faktycznie nie wyglądał aż tak źle. Mimo, że byłem tutaj jakieś dobre dwa tygodnie, to czułem się obco. Brat nie pozwalał mi tu przesiadywać, więc to też mnie ciekawiło. Cóż takiego skrywał mój pokój, że nie mogłem nawet do niego wejść?

    Popchnąłem ostrożnie wrota i mym oczom ukazało się pomieszczenie, które o dziwo wydawało się być takie same jak zwykle. Wszystko dosłownie na swoim miejscu, nie ruszone nawet o centymetr. Czyli ktoś musiał tu przychodzić i sprzątać. Ale jak?

    Podążyłem naprzód, uprzednio informując młodego, by również wszedł do środka. Włączyłem światło i próbowałem już normalnie się ogarnąć. Wskazałem mu, by usiadł w fotelu naprzeciwko i zmęczony zasiadłem za swoim głównym. Od niechcenia zacząłem otwierać szafki sprawdzając raporty, które również nie były ani trochę tknięte.

- Em... - przerwał ciszę, a ja zerknąłem w jego stronę. - Co miałeś na myśli mówiąc, że są tacy wspaniali? - widać było, że nadal stresuje się faktem, że może mówić do mnie na „ty”.

- Nie powiedziałem, że tacy są. Chodzi o to, że wcale nie należą do tych złych. Wprawdzie bardzo ich polubiłem. - i uśmiechnąłem się sam do siebie, wspominając moją paczkę. - Nie chcę żyć w ciągłym strachu i bólu. Gdy dostałem list od szkoły Dwunastu Przymierzy, pomyślałem właściwie o nadaniu mi nowego żywota. - ucichłem, zastanawiając się.

- Oni nie wiedzieli, że należysz do Śnieżnych Wilków?

- Oczywiście, że nie. - szybko wróciłem do dyskusji. - Zawsze uczęszczałem do normalnej szkoły, zbierając doskonałe wyniki. W Śnieżnych siedziałem jakby w ukryciu. Właściwie to Jaesok mnie do tego przekonał...

- Po otrzymaniu danych o rekrutacji od razu się zgłosiłeś. Dlaczego? - kontynuował, skupiając się kompletnie na mojej historii.

- To również jego pomysł. Zawsze wpajano mi, że oni są tymi złymi i trzeba ich powoli, choć skutecznie zlikwidować. Dlatego dostałem zadanie polegające na szpiegowaniu. - przymrużyłem oczy, odchylając się bardziej do tyłu. - Ale to my się mylimy.

- Czyli?

- Oni to dobro, my to zło.

~~~

    Przechodziłem przez salę, gdy nagle przez przypadek wpadła na mnie nieznana osoba. Od razu zaklnął pod nosem, starając się zebrać z podłogi porozrzucane papiery. Natychmiastowo zareagowałem, pomagając mu i przepraszając. Mimo, że to nie była zupełnie moja wina. Gdy wstał, mogłem od razu ocenić jego wygląd. Nie należał do wysokich, chociaż i tak był ode mnie trochę wyższy. Miał ciemne włosy, mocno podkreślone oczy oraz czarne okulary. W prawdzie nie wyglądał na typowego Śnieżnego Wilka, a wręcz nie posiadał żadnych ich cech, więc się zdziwiłem.

- Dziękuję za pomoc, Xiumin. - odparł, zabierając z mej ręki swój notes.

- Ha, skąd znasz moje przezwisko? - spojrzałem na niego podejrzanie i oparłem się lekko o ścianę.

- Jestem tu jednym z dyrektorów, więc zapewne wiem dużo, a szczególnie o tobie. - podkreślił tajemniczo. - Jongwoon, ale możesz mówić mi Yesung. - jednak nie wysilił się, by podać mi dłoń.

- Coś mi to... - wyszeptałem pod nosem, skupiając się nad usłyszanym imieniem.

Po chwili rozszerzyłem usta niedowierzając. Ten jakby nic posłał mi uśmieszek i odwrócił się w przeciwnym kierunku. Jeśli się nie mylę to, to jest...

***

{POV – Sehun}

- Twój były nauczyciel?! - wydarł się brązowowłosy, a ja tylko dziwnie poruszyłem brwiami.

- Opowiem wam to bardziej szczegółowo przy ognisku. Powinniśmy rozbić w tej chwili obóz, nie uważacie? - wskazałem ręką na idealne do tego miejsce.

    Reszta pokiwała zrozumiale głową i zaczęła wykonywać swoje zadania. Rzuciłem torbę na ziemię i usiadłem przy najbliższym drzewie, wzbierając sporą ilość powietrza do płuc. Powoli je wypuściłem, wpatrując się w gwieździste niebo, które wywoływało u mnie dziwne odczucia.

Pamiętam gdy dwa lata temu znajdowałem się w podobnej sytuacji. Deja vu? Uśmiechnąłem się pod nosem, ale niekoniecznie zadowolony. Bardziej wynikało to z bólu i tęsknoty. Mam nadzieję, że tym razem uda się nas ocalić.

    Zerknąłem w stronę Czarnego, który szczęśliwy starał się rozpakować jedzenie, bawiąc przy tym w najlepsze ze swoim obecnym przyjacielem. Mimowolnie stan samopoczucia uległ polepszeniu, by po chwili spadnąć poniżej zera. Jego radość zawsze dodawała mi czegoś w rodzaju... odwagi? Odwagi do dalszego działania, lecz to też miało wadę. To tak jakby walka szczęścia z pechem.

    Przeniosłem wzrok w stronę kolejnej pary, która wpatrywała się w siebie zahipnotyzowana, trzymając uroczo za ręce. Co chwilę posyłali do siebie radosne uśmiechy, często żartując na różne tematy. Szczerze – dobiło mnie to jeszcze bardziej.

- Sese! - wrzasnął Biały, opadając zaraz obok mnie. - Nad czym się tak dołujesz?

- Junmyeon... - zacząłem słabo. - Jak myślisz?

- Chodzi o Luhan'a? - spytał cicho, a ja tylko przymrużyłem oczy. - Wiedziałem.

- Chcesz jeszcze coś dodać? - ciągnąłem, tym razem nieco groźnie.

- Spokojnie no! Masz humorki niczym wilczyca w ciąży... albo jesteś dopiero co przed okresem? - w tej chwili zasmakował mojej pięści na swojej twarzy. - Ał! Przepraszam! - zaczął się wiercić, masując obolałe miejsce.

- Co ja się z tobą mam... - westchnąłem, ale zbyłem się na lekki uśmiech.

- Na pewno nie brak ci rozrywki. - stwierdził dumny.

- Ta, na pewno...

~~~

- D-dlaczego mi t-to zrobiłeś? - mniejszy bardziej się skulił, ciągle łkając.

- Posłuchaj mnie uważnie, to nie tak jak myśl...

- NIE PRAWDA! - krzyk odbił się echem po pomieszczeniu, a ja zszokowany drgnąłem, cofając się kawałek do tyłu. - WIEDZIAŁEM, ŻE TAK BĘDZIE! OBIECAŁEŚ, ŻE ZROBISZ DLA MNIE WSZYSTKO. TO BYŁO PODŁYM KŁAMSTWEM! - łzy coraz to mocniej zaczęły spływać po drżących dłoniach. - Ja... cię nienawidzę. - schował swą twarz pomiędzy kolana, a ja bez słowa opuściłem pokój. Nie trzeba było nic więcej dodawać. By określić sytuację, wystarczyło zobaczyć mój próżny wzrok.

    Silnie uderzyłem swój cel prosto w brzuch, sprawiając, iż zajęczał z bólu. Teraz bez żadnych zahamowań, z czystym gniewem zacząłem go okładać. Nie zwracałem uwagi na pozostałą dwójkę obserwatorów, którzy błagali mnie bym przestał. Jeden z nich wręcz płakał z bezsilnością.

- To twoja wina... twoja, twoja, TWOJA! - wydarłem się, oddając ostatni cios.

    Ciało bezwładnie opadło na ziemię, a ja jeszcze wysiliłem się by raz, czy dwa w nie kopnąć. Nie ruszyło mnie to, że zdążył już zemdleć. Czy widok krwi wypływającej z jego ust. Prychnąłem, zrzucając zabrudzoną marynarkę i odszedłem w kierunku szkoły.

- Oh Sehun? - spytał jeden z nauczycieli, który wyłonił się zza drzwi do mego dormitorium. - To... bardzo ważny list. Do ciebie. - stwierdził dość podenerwowany i pozostawił rzecz na stoliku.

    Odłożyłem książkę i zaciekawiony zacząłem odrywać kopertę. Zatopiłem się w dość długiej treści i z każdym zdaniem, coraz to mocniej rozszerzałem oczy. W pewnym momencie kartka upadła na ziemię, a ja niekontrolowanie zacząłem się trząść.

    Ostatnie słowa kompletnie mnie przeraziły. Nie wiedziałem co robić. Chyba... oszalałem?

„Uczeń Luhan – data zgonu ; 26.07.XXXX, godz. 13:08 ; przyczyna – samobójstwo”.

~~~

- Sehun! - poczułem nagłe dźgnięcie. - Dlaczego... płaczesz? - zaczął opuszkami palców ścierać łzy z mojej twarzy. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że znów zagłębiłem się w jakiś dziwny, przeszły trans. Ledwo ogarniając, odwróciłem się w jego stronę i pokiwałem przecząco głową.

- Przepraszam. Czasami tak mam.

- Nie czasami. - zaprzeczył, wyglądając na dość zmartwionego. - Ja już nie wiem jak ci pomóc... - nagle i jego zaczęło zbierać na płacz, więc od razu go za to ochrzaniłem.

- Suho, nie masz o co panikować. Naprawdę. - upewniłem go, starając się doprowadzić do poprzedniego stanu. Widocznie mi zaufał, bo od razu postanowił poopowiadać jak to w jego przypadku – zabawne suchary.

    Jednak nie mogliśmy długo się tym nacieszyć, bo zaraz zjawił się przed nami czerwonowłosy. Najwyraźniej nie zbyt zadowolony. Założył ręce na biodra i ilustrował nas uważnie wzrokiem.

- Co się obijacie? Wszyscy pracują, a wy akurat postanowiliście poleżakować? - zakpił.

    Wstałem, otrzepując się i podając przy okazji dłoń towarzyszowi. Spojrzałem na wilka niepewnie, ale w końcu wezbrałem sił by coś powiedzieć.

- Nie sądziłem, że sam panicz Luhan zechce cokolwiek do mnie powiedzieć. Byłem pewien, że się jednak nie znamy od paru dni. - starałem się okazywać, jak to mi na nim 'nie zależy'.

    Naburmuszył poliki, robiąc przeuroczy wyraz twarzy. O mało co bym nie wybuchnął, ale w efekcie końcowym się od tego powstrzymałem. Nagle jakby opuścił głowę i po prostu odszedł w stronę ogniska. Wodny burknął coś pod nosem, ale złapał mnie za ramię i pociągnął w tym samym kierunku.

    Większość osób przysiadła sąsiednio przy ogniu, by się ogrzać. Baekhyun okropnie dygotał, przytulając się do swego kocyka. O dziwo zaraz obok niego przysiadł lider, tworząc w ręce małą kulę ognia i starał się ją trzymać jak najbliżej mniejszego. Co takiego się wydarzyło, że Byun potrafi tak na niego wpływać? Chanyeol znany jest ze swojej chłodności i słabego kontaktu z innymi, ale gdy zjawił się Świetlny, miałem wrażenie, że nieco się zmienił.

    Myślałem, że coś mnie ruszy, gdy zauważyłem ponownie ten lepiący się duet. Jongin beztrosko karmił Kyungsoo pieczonymi warzywami. Ph, dieta? Który wilk nie je mięsa? Chciałem powrócić do dyskusji pomiędzy Suho, Kris'em i Chen'em, gdy akurat usłyszałem te słowa :

- Sese, mógłbyś jutro przyjąć formę wilka? Chciałbym cię ujeżdżać. - rozmówcy oczywiście zamarli, wpatrując się w niego dziwacznie, a ja tylko uderzyłem ręką swoje czoło. - No co? Mam dość chodzenia...

- Kim Junmyeon! - wydarłem się, wskakując na bruneta, który natychmiastowo zaczął się bronić.

Jego piski spowodowały śmiechy ze strony Czarnych, a ja naprawdę miałem chęć go zabić.

- Teraz możesz nam to wytłumaczyć. - stwierdził Tao, zdejmując piankę z patyka.

    Każdy ucichnął, kompletnie skupiając się na mojej osobie. Ekipa wydawała się być bardzo poważna w tym momencie. Oprócz jednego wilka. Wolał siedzieć smutny, jak najdalej mnie. Uznałem, że w tej chwili nie powinienem się tym jednak przejmować...

- Mój dawny profesor, Kim Jongwoon jest jedną z najważniejszych osób w szkole Dwunastu Łowców.

Ci natomiast przybliżyli się jeszcze bardziej, jakby pragnęli usłyszeć mnie wyraźniej.

- Spokojnie, jest po naszej stronie. Można powiedzieć, że ich wykiwał.

- Albo nas. - wtrącił Yifan.

- Nie zupełnie. - oburzyłem się. - Znam go od wielu lat i proszę, uwierzcie mi. Byłem nawet się z nim spotkać dość niedawno.

- Co on tam robi? - kontynuował Czarny.

- Przeprowadza badania na temat Śnieżnych Wilków. Chce wiedzieć o nich dosłownie wszystko.

- Bardziej sprostujmy. - nagle odezwał się lider Białych, zakładając już rękę na rękę. - Jakim cudem udało mu się tam dostać?

- Proste. - krótko uciąłem. - Jego ojciec jest założycielem szkoły.

---

A/N ; W sumie planowałam wrzucić rozdział dopiero jutro, ale jakoś się uwinęłam. Nie wiem co powiedzieć, oprócz tego, że coraz bardziej się zniechęcam do pisania. No niestety.