[Twelve Forces] - Rozdział X "Ogień kontra lód"

{POV – Xiumin}

- Słucham?

   Tyle potrafiłem wydusić z siebie po usłyszeniu całej historii z ust Yesung'a, którego miałem okazję poznać niedawno. Siedział oparty o fotel, z założoną nogą. Jego wzrok wydawał się tajemniczy, lecz równocześnie dziwnie zaufany. Jakby skrywał w sobie dobro i zło jednocześnie.

   Zacząłem spoglądać we wszystkie strony, mając nadzieję uzyskania odpowiedzi. Towarzysz ucichł na dłuższą chwilę, skupiając się nad czymś, więc właściwie nie wiedziałem co robić. Przebywaliśmy właśnie w jego gabinecie, który był urządzony w fioletowo-szarych barwach. Niewielkie, ale stylowe pomieszczenie. Wyrwał mnie na tę pogawędkę od razu po przebyciu przeze mnie porannego treningu, ostrzegając, iż musi omówić masę ważnych spraw.

   Nagle poruszył się wyciągając z szafki jakieś opakowanie. Jak się okazało, były to... gumy do żucia. Nieco się zdziwiłem, więc po odpakowaniu i włożeniu sobie jednej sztuki do buzi, uśmiechnął się i zabrał głos :

- Pewnie nie preferujesz w ludzkich smakołykach?

   Może wyglądałem teraz dziwacznie, ale moja mina wyrażała coś w stylu kompletnej niewiedzy. Niewiedzy co się dokładnie dzieje. Od razu pokiwałem przecząco głową.

- Tak myślałem. - westchnął, wbijając wzrok w sufit. - Nie musisz się martwić. Z moich obliczeń wynika, że Drużyna Specjalna powinna pojawić się już dziś po południu blisko naszego terenu. Ułatwię wam zadanie i po prostu jakoś cię do nich zabiorę.

   Przymrużyłem oczy i usiadłem prosto. Miałem w głowie kompletną pustkę.

- A ta broń, o której wspominałeś... - zacząłem nagle, więc zaciekawiony podniósł na mnie spojrzenie. - Dałbyś radę załatwić takich dwanaście?

   W odpowiedzi zauważyłem szeroki uśmiech i wesołe kiwnięcie głową.

- Nie ma sprawy.

- Czy jest...

- … coś jeszcze? - przerwał mi w połowie zdania, więc zrobiłem lekko naburmuszoną minę, przypatrując mu się jeszcze uważniej. - Oj, jest sporo.

- To może wróćmy do najważniejszej części. - zarządałem. - Jak wygląda dokładnie proces podpisania paktu przez dwanaście rodów mocy?

   Zmarszczył brwi, ponownie mocno się skupiając. W pewnym momencie wstał i zaczął chodzić po pokoju, stukając butami o podłogę. Najwidoczniej bił się z własnymi myślami. Czyżbym nie był gotowy na takie informacje? Przecież tak czy siak byłem w to wplątany.

- Wasza szkoła posiada bardzo ważną księgę. Niestety potrzebujecie do tego jej bliźniaczej, choć znacznie się różniącej. Najlepiej mogę to sprostować tak – wy posiadacie tą od Białych Wilków, lecz niezbędna jest jeszcze ta od Czarnych.

- Gdzie niby może znajdować się ta druga? - spytałem, pukając opuszkami palców o biurko.

- Tutaj. - stwierdził radośnie. - Także może to być dla was idealną szansą.

- To dlatego szkoły ze sobą rywalizują?

- Można tak powiedzieć. - mruknął, zatrzymując się i opierając o ścianę. - Lecz, kontynuując... - odchrząknął. - Po otrzymaniu obu, Drużyna Specjalna musi udać się do wyznaczonego miejsca i odbyć rytuał. Tylko jedna z osób przeżyje – otrzymując cechy pozostałej jedenastki.

- Z twoich wcześniejszych opowiadań wynika, że poprzednio władcą wszystkich żywiołów został Sehun. - nie dawałem za wygraną. Pragnąłem wiedzieć wszystko.

- Tak. Tą siłę potrafi zgarnąć najbardziej przystosowana do tego osoba. Najwidoczniej rody się co do niego pomyliły.

- Dlaczego? - wziąłem ręce z przedmiotu i tym razem mocno je ścisnąłem.

- Proste. Spanikował. - prychnął, przechylając głowę w bok. - Od razu co zrobił, to spełnił skryte marzenie. Chciał cofnąć się w czasie.

   Zamurowało mnie. Wszystko powoli zaczęło mieć sens. Nienawiść Białego do Jongin'a również.

- Także nie miej mu tego za złe, jak obecnie się zachowuje. - powiedział, kierując się już w stronę swojego fotelu i wypluwając do kosza gumę.

- Skąd to wszystko wiesz? Pewnie sam ci opowiadał... ale jakim cudem udało ci się mu uwierzyć i zaufać? - spytałem niepewnie, spuszczając wzrok na ziemię.

- Młody nie potrafił w pełni nad sobą kontrolować. Zadziałał pod wpływem impulsu, a więc nie uwzględnił, że niektórym uda się zapamiętać co zaszło w „przyszłości”.

- Czyli są osoby, które...

- Tak. - ponownie przerwał, a ja zagryzłem lekko wargę nie mogąc logicznie nad tym rozmyślać. - Z tego co wiem, to do tych wilków należą ja i …

Park Chanyeol.

   Dobrze znane mi nazwisko odbiło się echem po cichej sali. Jedyne co mogłem właśnie zrobić, to wstrzymać oddech i mocno ścisnąć materiał spodni. Pewnie wyczekiwał ode mnie takiej reakcji, więc dał mi dłuższą chwilę.

   Siedzenie zaskrzypiało i ujrzałem przed sobą czubki eleganckich butów. Ukucnął silnie wpatrując się w moje zapłakane, wystraszone oczy. Zaczął delikatnie przesuwać ręką po moim ramieniu, starając się w jakikolwiek sposób pocieszyć. Z jednej strony byłem mu naprawdę wdzięczny.

- Będzie dobrze. - szeptnął słabo. - A teraz wypadałoby gdybyś opuścił to miejsce. Założę się, że Jaesok właśnie cię szuka, zważając, że jest już porze posiłkowej, a żaden z nas się nie pojawił. - jego usta ułożyły się w cienką linię, jakby czymś się zamartwiał.

   Gdy wstał, powtórzyłem tę czynność, lekko się kłaniając i wybiegając jak najszybciej. Nie mogę bezczynnie tylko się użalać. Muszę coś zrobić i na czas odnaleźć przedmiot.

---

- Samodzielnie ćwiczyłeś? - spytał, zarzucając swą białą peleryną, a ja przytaknąłem, uciekając od niego wzrokiem. - To wspaniale! - rzekł podekscytowany, już prowadząc mnie do kąta sali treningowej, siadając na drewnianych ławkach. - A więc czego tak bardzo chcesz się dowiedzieć? - przy okazji machnął ręką na jakiegoś naiwnego wilka, by przyniósł nam filiżanki herbaty.

- Podobno... skrywacie dość niebezpieczną tajemnicę. - powiedziałem niepewnie, bojąc się jego odpowiedzi.

- Masz na myśli szkołę? Ano, owszem. - potwierdził.

- Nieco się zainteresowałem tą sprawą.

- Rozumiem. - zamilkł na moment. - Jeśli o to chodzi, to lepiej byś wypytał się tutejszego Jongwoon'a. - powiedział, zabierając w dłonie napój, który przyniósł o dziwo poznany przeze mnie Taeyong. Od razu gdy mnie zauważył, uśmiechnął się pogodnie.

- Właściwie już to zrobiłem. - szczerze miałem chęć ugryźć się w język.

- A kiedy ty niby... - jednak nie dokończył, krztusząc się płynem.

   Zaczął mocno kaszleć, starając się to jakoś zatrzymać. Młodszy chłopak podbiegł, klepiąc mego brata po plecach. Gdy wreszcie powrócił do wcześniejszego stanu, jego oczy zaczęły błyszczeć w odcieniu kompletnej bieli. Groźnie zawarczał, odwracając się w stronę biednego wilka.

- Mam uczulenie na cholerną pomarańczę! Nikt cię nie nauczył, smarkaczu?! - miał zamiar podnieść na niego rękę, ale natychmiastowo wstałem blokując ją swoją.

   Spojrzałem na niego kompletnie wściekły, obnażając ostre kły. Jae osłupiał, dziwiąc się moją reakcją, ale ostatecznie silnie wyrwał się z mego uścisku. Jeszcze raz zerknął w stronę wystraszonego i zarządł, by nigdy więcej się to nie powtórzyło.

- Taeyong. - zwróciłem się do niższego. - Poczekaj za drzwiami. Chciałbym z tobą porozmawiać.

- Rozumiem. - szeptnął, odchodząc zarumieniony ze wstydu.

   Parę Śnieżnych wzięło się za sprzątanie mokrej podłogi, a ja ponownie obrażony stwierdziłem :

- Nie waż się robić mu jakiejkolwiek krzywdy. Zrozumiano?

- Do mnie się tak zwracasz? - miałem wrażenie, że oberwie mi się za bycie tak aroganckim wobec własnego, starszego brata.

   I tak się właśnie stało.

---

- Panie Min...

- Przecież od dłuższego czasu jesteśmy na „ty”. - mruknąłem lekko zirytowany, łapiąc się skroni.

   Chłopak natychmiastowo zauważył mój stan, próbując panicznie wyszukać rozsądnych słów, ale ja tylko zbyłem go machnięciem ręki i cichym 'spokojnie'. Wolną ręką złapałem jego i ukierunkowałem nas w stronę ogródka, który mieścił się tuż na tyłach szkoły.

   Opadłem na ziemię, opierając się plecami o najbliższy krzak. Ten jak najszybciej ukucnął, starając się trzęsącą dłonią zabrać mi z czoła niepotrzebne kosmyki włosów. Zrobił parę wydechów i usiadł po turecku tuż przede mną. Jego głowa opadła, a grzywka przysłoniła smutne oczy.

- Przepraszam. To wszystko przeze mnie. - wyjęczał, łapiąc się za jedno ramię.

- Przestań. - syknąłem. - Jesteś tutaj jedyną osobą, która nie życzy mi śmierci, więc ci dziękuję. - powiedziałem, łapiąc się silnie za brzuch.

- Mógłbym to samo rzec. - odpowiedział niepewnie i podniósł wzrok, który od razu mocno się rozszerzył. - Rana się otworzyła! - stwierdził spanikowany, podczołgając się bliżej. - Trzeba zabrać cię do...

- Nie. - zaprotestowałem. - Dam radę.

- A-ale...

- Powiedziałem coś. A teraz jest coś ważnego, co musisz dla mnie zrobić... - wbił we mnie skoncentrowane spojrzenie.

~~~

{POV – Kris}

- Okej, a więc kto zabrał moją bieliznę? - spytałem zrezygnowany, kładąc rękę na biodro.

   Każdy popatrzył się na mnie przez chwilę, by i tak powrócić do dalszych czynności, czyli pakowania rzeczy po przespanej nocy. Dopowiedziałem jeszcze coś sam do siebie pod nosem i wróciłem do szukania przedmiotu. Po chwili podbiegł przeszczęśliwy Tao, przytulając się do mych pleców. Cicho zamruczał, przejeżdżając policzkiem po czarnej bluzce.

- Schowałem do mojej torby, więc się nie martw. - starałem się przytulić mniejszego jeszcze mocniej, łapiąc go dłońmi z tyłu.

- Głupiutka panda. - burknąłem.

- Głupiutka koala. - zawtórował.

- Bleh, ohyda! - wydarł się z daleka Luhan, otrzepując śpiwór.

- To się tyczy ich czy tych okularów, które masz na sobie? - dociął Junmyeon, któremu od razu się dostało.

   Czerwonowłosy podszedł zarzucając mi przed nosem paczką z jakimś prowiantem.

- Ostatnia sztuka dla was. - odwrócił się, lecz przystanął. - Ah i jeszcze jedno. Proszę, nie zwracajcie się tak do siebie, wiedząc, że jesteście wilkami. Nie mam zamiaru zadawać się z misiami! - dumnie wypiął klatkę do przodu, gubiąc się wśród reszty.

- Zwariuję w tym przedszkolu. - podsumowałem zachowanie grup.

   Zitao melodyjnie się zaśmiał, lecz gdy zauważył mój wzrok, natychmiastowo ucichł. Wyciągnąłem z worka kanapkę z szynką i wpakowałem mu ją do buzi, przy okazji chowając resztę rzeczy do plecaka. Westchnąłem.

   Nie mam pojęcia jak będzie wyglądać nasza dalsza podróż. Mam wrażenie, że nikt z tych dzieciaków nie jest gotowy... a nie, to nie wrażenie. To prawda. Nikt tutaj wystarczająco nie dorósł do tak poważnych zadań. Coraz częściej zacząłem wątpić w cokolwiek, ale nie dawałem po sobie poznać. W końcu jestem liderem i nie chcę nikogo zawieźć.

- Gege... - odezwał się z pełną buzią. - Wszystko do...

- Jedz. - uciąłem. - I tak bym cię nie zrozumiał póki co. - posłałem łagodny uśmiech i odszedłem dalej, sprawdzić stan reszty.

   Wyglądało na to, że jednak każdy powoli zdawał sobie sprawę z powagi tego, co zamierzamy. Nikt o dziwo nie wygłupiał się, czy śmiał. Wilki były zamyślone nad własnym światem. Zauważyłem, że zniknęła pewna dwójka.

- Gdzie Chanyeol i Baekhyun?! - wydarłem się, nieźle zdziwiony.

- Nie mam pojęcia... - wtrącił Suho.

   Zacząłem rozglądać się dosłownie wszędzie. Wbiłem na szlak wiodący w stronę naszego celu, który znajdował się dość niedaleko. Pewnie gdybym podszedł jeszcze bliżej, wpadłbym na jakąś barierę. Posiadałem mapę z zaznaczonym miejscem od Sehun'a, stąd znam dokładne namiary, ale tak czy siak nie było widać budynku. Zapewne jest bardzo dobrze ukryty przed intruzami.

   Chciałem kontynuować, gdy nagle objawił się przede mną nieduży ogień, a ja odskoczyłem do tyłu. Po chwili zgasł, a z cienia wyszły dwie sylwetki.

- Oszalałeś? - jęknąłem.

- Nie możesz iść dalej. - stwierdził z opanowaniem przywódca Białych.

- Czyli jednak. - szeptnąłem bardziej do siebie. - Co robiliście? - zwróciłem się już do towarzyszy.

- Trenowaliśmy. - odpowiedział radosny Byun, podbiegając do mnie. - Moja drugorzędna moc nie jest jeszcze dostatecznie dopracowana, a więc potrzebowałem pomocy od kogoś bardziej ogarniętego.

   Mniejszy z podekscytowania chciał mnie złapać za ramię, ale znikąd zjawił się Park łapiąc jego dłoń i wpatrując się przenikliwie. Zszokowany nieco się oddaliłem, patrząc na jego dziwne zachowanie. Sam Baekhyun spojrzał na niego pytająco, a ten tylko bez słowa odwrócił się w moją stronę.

- Atakujemy dziś? - przerwałem, próbując wyrwać nas z tej dziwnej atmosfery.

- Oczywiście... a nawet zaraz. - mruknął, wpatrując się we mnie jakoś tak... inaczej. Nie potrafię tego określić. - Baek... - zbliżył się do niego bardziej. - Nie waż się nikogo tykać, jasne?

   Spanikowany pokiwał głową, a ja zauważyłem uśmiech ze strony szatyna. Naprawdę, co tu się do licha wyprawia? Wysoki wyprostował dłonie, przymykając oczy. Na jego rękach widniały symbole rodu żywiołu ognia, czy inaczej – fenix. Powietrze zrobiło się ciężkie, a wokół dało się zauważyć niewielkie płomyki. Fala gorąca uderzyła w nagle widoczną, tak jak przypuszczałem – barierę, która rozpadła się na szczątki.

- Zabawa się zaczyna. Zawołaj resztę. - ponaglił, zerkając na mnie okradkiem.

Dałem znać, że rozumiem i wybiegłem po wilki. Nasza chwila się zbliża. Chwila, by pokazać kto tu rządzi.

   Chanyeol wszystko kontrolował, idąc przodem niczym władca i uderzając płomieniami blisko Śnieżnych, by ich wystraszyć. Świetlny kurczowo trzymał się tylko jego sprawiając pozory, że w ogóle się niczego nie boi. Było dość spokojnie. Żadnych straży, ani dodatkowych puapek na zewnątrz, tylko paru uczniów, którzy i tak nie byli chętni do walki.

   Przystanęliśmy jakieś dobre parę metrów od mosiężnych wrot, które prowadziły do środka.

- Nie podchodź! - warknął, łapiąc i ciągnąc do siebie niższego.

   Niby nie mieliśmy teraz czasu na cokolwiek, ale bardzo martwi mnie ich relacja. Tak jakby był jego niewolnikiem, lecz równie kimś, o kogo może się troszczyć. Podejrzane.

Z kompletnej pustki dało się usłyszeć donośny śmiech. Większość przybrała pozycję obronną, oprócz pewnego blondyna. Wyszedł przed nas wszystkich i uniósł ręce.

- Dziś zero potyczek, panowie. - osoba o nieznanym głosie zjawiła się z kłębu niebieskiego dymu, wraz z... Xiumin'em.

- Świetnie, hyung. - stwierdził radośnie Sehun.

- M-minseok! - wydarł się rozpaczony Jongdae, którego natychmiast złapał Tao i Lay, by nie wybiegł oszołomiony przed siebie.

- Dogadałem się z co poniektórymi i nie musi być koniecznie krwawa rzeź. - mówił dalej nieznany mi, czarnowłosy mężczyzna.

- No nie! A tak bardzo chciałem się wykazać... - odpowiedział zawiedziony Luhan.

- Wszystko tu jest zbyt podejrzane. - burknął Park. Czyżby czytał mi w myślach? - Skąd możemy mieć pewność, że to nie jakaś sztuczka? I czy... on jest po naszej stronie? - wskazał palcem na Czarnego, co spowodowało bulwers ze strony Chen'a.

- Ma rację. To zbyt łatwe. - stwierdziłem, czym wywołałem ze strony swojej drużyny szok. - Lub to jakiś klon?

- Uspokójcie się. - Sese zabrał głos. - Po prostu zaufajcie. - powiedział i podszedł do nauczyciela, kłaniając się. - A więc co mamy robić, Jongwoon-hyung?

   Nasza część ekipy stała w bezpiecznej odległości, więc w sumie byliśmy niepewni co do Białego. Jak mógł ot tak podejść aż tak blisko?

- Ściany mają uszy. - kolejny niezidentyfikowany głos przemówił, a jedyne co mogłem zobaczyć, to Baek'a, który wybiegł przed blondyna, dostając silnie ładunkiem mocy w serce i krzyk któregoś z wilków.

---

A/N ; Jak zwykle wrzucam rozdział przed czasem kk. Mam nadzieję, że mnie przez niego nie zabijecie ^^' I jak zwykle : dziękuję wszystkim tym, którzy czytają TF, jak i komentują. Nie bójcie się również wytykać błędów, czy cokolwiek. Nie obrażę się, a wręcz na to najbardziej czekam :) // AxE